Baxtiyor 5 yoshda edi o'sha vaqtlar. Juda nochor yashardi. So'ng ikki yil o'tib, otasining ishlari yurishib ketdi va ularni shaharga taklif qilishdi. Ko'chib ketgach Baxtiyor tezda ko'nika olmadi. Tunlari ko'zini yumsa ham shaharning shovqinli ko'chalari quloqlari ostida jaranglardi. Sekin asta ko'nika boshladi. Dadasining lavozimi oshib, ishlari yurishgandan yurishardi. Avvaliga dang'illama qilib uy solishdi. So'ng mashinalar, dacha, tillolar... Xullas ular shaharning badavlat oilalaridan biri edi. Bu orada Baxtiyor 21 yoshga to'ldi. Unga boylik o'z bosimini o'tkazmay qolmadi. Har kuni tungi klublar, har kuni har xil qizlar, ichkilik va betayin do'stlar. U yolg'iz, erka o'g'il edi. Otasi ishdan bo'shamasdi, onasi esa go'zallik saloniyu, mish - mish sevar dugonajonlaridan. Baxtiyor ham mehr istab, ko'cha hayotini ma'qul ko'rdi. Qizlar u uchun bir kunlik edi. Hatto bir soatlik. Shaharda u gap otmagan va qalbiga ozor bermagan qiz yo'q edi. Shu tariqa u 23 yoshni qarshiladi. Tug'ilgan kunini shaharning eng obro'li restaranlaridan birida nishonladi. U yerga kelganlar o'zining do'stlari va tanishlari edi. Ammo bir begona qiz ham bor edi. Ular ichishdi, juda ko'p ichishdi. Tong otganda esa Baxtiyor begona uyda, haligi begona qiz bilan bir xonxada yotardi... U hech narsani eslay olmadi. Jaxl bilan dalaga chiqib ketdi. Baxtiyor o'zidan ijirg'anib ketdi. To'g'ri u qizlarni sevdim deb aldagan, tashlab ketgan. Ammo bu kabi ishlarga u hali qo'l urmagan edi. Shu o'ylarni hayolidan o'tkazib, mashinasida ketardi. Birdan yo'l o'rtasida paydo bo'lgan qizni ko'rib tormozni bosdi. Ammo kech edi. Qiz yo'lning narigi tomoniga uchib ketdi. Tezda kasalxonaga olib bordi. Birinchi yordamni ko'rsatishdi. Baxtiyor undan tez - tez xabar olib turdi.Qiz kasalxonadan chiqgach, unda hech qanday davosi yo'qligini va hammasi o'zining ehtiyotsizligi sabab sodir bo'lganini aytdi. Baxtiyor esa uni kundan kun yoqtirib qolardi. U o'ta sodda va samimiy, go'zal qiz edi. Ismi Maftuna. Baxtiyor hech qachon sevaman deb aytishga qiynalmagan edi. Ammo bu gal juda qiynaldi. O'zini u beg'ubor qizga loyiq deb bilmadi. Kunlar o'taverdi, u qizni hayolidan o'chira olmadi va qiz o'qiydigon oliygoh tomon yo'l oldi. Uni topdi. Lekin yana muhabbatini izhor qila olmadi. Ortiga qaytdi. Baxtiyor endi qizlarni aldamaydigan, ichmaydigan va chekmaydigan aqlligina yigitga aylangandi. Maftunaga loyiq bo'lish uchun xatolarini to'g'irladi. Va nihoyat unga qalbini ochdi. Yuzma - yuz emas. Oddigina ammo, butun qalb kechinmalari bitilgan xat orqali. Maftunaning roziligini olish anchayin mushkul bo'ldi. Ammo Baxtiyor buni uddaladi. Maftuna Baxtiyordan 3 yosh kichik edi. Bir birlarini qattiq hurmat qilishardi va sevishardi. Shu yusinda kunlar o'tardi. Ikkalasi ham baxt osmonida uchardi. Maftuna oliygohni tamomlagach, Baxtiyor sovchilarini yubordi. Ota - onasi ham rozi. Hammasi xamirdan qil sug'urgandek o'tdi. Nikoh qurish uchun tibbiy ko'rikdan o'tishlari kerak edi. Maftuna sog'lom. Ammo Baxtiyor... Baxtiyor SPIDning qora domiga qulagan edi. Maftuna buni eshitib, o'zini yo'qotib qo'ydi. Ishonmasdi sho'rlik qiz. Baxtiyor esa toshdek qotdi. "Giyohvand moddalarini iste'mol qilmasam, yomon ayollar bilan aloqam bo'lmasa, axir qanaqasiga bunaqa bo'lishi mumkun" deya hayollari parishon edi. Ammo bilmaydiki, mastlikdagi qilgan xatosi bir umrga yetgulik kasofat yuqtirganini. Baxtiyorku xato qilibdi. Ammo Maftunada nima ayb? Ne aybi bor ediki, uning ilk muhabbati sarobga aylanishi kerak? Baxtiyor ham Maftunani juda qattiq sevardi, uning ilk haqiqiy muhabbati edi. Hamma yomon illatlardan qutildi uni uchratgach. Ammo juda kech edi. Maftuna Baxtiyorga bir noma bitdi va uni hamshiralarga berib, egasiga topshirishini tayinlab, uyi tomon yo'l oldi. Hamshira tashvishlar bilan bo'lib, xatni beishni unutdi. Kech kirgach yodiga tushib, xatni Baxtiyorga berdi. Armonli MAKTUB... Assalomu Alaykum, men uchun qadri osmon bo'lganim. Men sizdan aslo xafa emasman. Siz bu kasalga duchor bo'libsizmi, demak halol yo'lda yurmagansiz. Umringiz tugagach, jahannam o'tida kuyishingiz aniq. Zero shunday ekan, men sizni u o'tda yolg'iz qoldira olmayman. Joniga qasd qilganlar ham o''sha o'tda kuyishga mahkumdirlar. Siz yonimda ekansiz, jahannam o'tlari, Jannat sabosi kabi tanamni silab o'tgay... Baxtiyor qo'rqinchdan baqirib yubordi. Qo'llari titrab, Maftunaning uyi sari yo'l oldi. Yo'lda ketar ekan, ko'z yoshlari yuzlarini yuvdi. Yo'q deya baqirardi. "Nega u meni kasofatim deb nobud bo'lishi kerak". U yig'lay - yig'lay yetib keldi. Keldiyu, hushi boshidan uchdi. Maftunalarning uyida aza edi. Maftunaning onasi bor ovozda yig'lar edi : "Bolam, sening bo'yningga sirtmoq osishga majbur qilgan kim? Axir yaqinda to'ylaring bo'lardiku bolam. Chimildiqlarni ko'rolmay ketgan bolam!" Demak, demak hastaligimni onalariga aytmagan ekan! Farishtam, nega bunday qilding axir, shoshma men ham sening yoningga boraman. Shunday deya u Maftuna yotgan xonaga kirdi. U har doimgidek go'zal edi. Maftunaning poyiga tiz cho'kar ekan, yonida doim olib yuradigan pichoqchasini olib, qoq yuragining o'rtasiga sanchdi va muhabbatining yonida xolsizgina jon taslim qildi...